خوردن برای زیستن و ذکر کردن است
تو معتقد که زیستن از بهر خوردن است!
زمانی که طفل دبستانی بودیم و این شعر سعدی را در کتابهای درسی می خواندیم چندان به ژرفای سخن او توجه نمی کردیم. بعدها این سوال پیش آمد که چگونه «ذکر کردن»، که علی الظاهر یک کنش عبادی و دینی است، می تواند هدف غایی زندگی باشد و اصلا این «ذکر» چیست که ارزش همه زندگی به آن وابسته است.
می توانم بگویم همه مطالبی که انشاءالله در ادامه این وبلاگ خواهد آمد، شرح این بیت سعدی است. برای شروع، شاید بد نباشد که فقراتی از کتابی را که چندی پیش مطالعه کردم و مناسبتی با بحث دارد نقل کنم. نام این کتاب «سرگذشت یک یوگی» است که در لابلای داستان پردازی ها و بعضا درازگویی های نویسنده، می توان گوهرهای درخشنده ای را پیدا کرد. به خوانندگان گرامی توصیه می کنم این فقرات را با دقت بخوانند و در آنها تامل کنند و از خواندن شتاب آلود که عموما در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی مرسوم است بپرهیزند:
«مشغله های جزئی روزمره ژرف ترین نیازهایمان را برآورده نمی سازد. انسان ذاتا تشنه حکمت است.»
«استاد به شخص فاضل نامداری که متون مقدس را با صدای بلند می خواند گفت: "نقل قول های آن کتابها که بسیارند. کدام تفاسیر اصیل را که نشات گرفته از زندگی منحصر به فرد خودت باشد می توانی عرضه کنی؟ این حقایق ازلی و ابدی به کدام شیوه طبیعت خودت را دگرگون ساخته اند؟ " آن ادیب شاید برای نخستین بار دریافت که قواعد قرائت را نمی توان جایگزین جایگاه معنوی ساخت.»
«استاد در فرصتهای دیگر هم به بیهودگی دانش کتابی اشاره می کرد: شعور و ادراک را با لفاظی اشتباه نگیرید. متون مقدس از این جهت سودمندند که آرزوی دریافت درونی را برمی انگیزند وگرنه مطالعه مداوم فکری چه بسا موجب خودپسندی و خشنودی کاذب و دانش هضم نشده گردد.»
«یکی از راهبان بزرگ جنوب هند شعر زیر را سروده است:
شاید بتوانید فیل وحشی را رام کنید.
شاید بتوانید دهان خرس و ببر را بندید،
شاید بتوانید بر شیر نر بنشینید و مار کبری را به بازی بگیرید،
شاید با کیمیاگری معیشت خود را تامین کنید،
شاید در عالم ناشناخته به سیر و سفر بپردازید،
شاید با خدایان پیمان ببندید و همواره جوان بمانید،
شاید بر آب ره بسپرید و در آتش به سر برید،
اما در اختیار گرفتن ذهن، نیکوتر و سخت تر از تمامی اینهاست! »
(از کتاب: سرگذشت یک یوگی)
درباره این سایت